Böyle söylendiği zaman çoğunlukla nezaketen sessiz kalmayı tercih ederim. Ama burda madem biz bizeyiz fikrimi söyleyeyim 🙂
Son 50 senedir çocuk odaklı yaşayan aile sayısı gitgide arttı ve aslında hepsinin ortak amacı sağlıklı ve mutlu bireyler yetiştirmek.
Ama bunu yaparken öğrendiğimiz bazı doğruların gereğinden fazla abartıldığını siz de düşünmüyor musunuz?
Oğlum hafifçe yere düştüğü zaman ya da kafasını bir yere çarptığında aşırı tepkiler vermekten kaçındım. Her şeyden önce onunun canı yandığında tepkilerini doğru vermeyi öğrenebilmesi içindi bu. Fakat öyle durumlar var ki -özellikle yürümeye başladıkları dönem- düşüyor ve canı gerçekten yanıyor. Bu durumda seçenekleriniz onu görmezden gelmek
ya da
-Bak gördün mü düştün, hadi kalk şimdi kendin, demek olmamalı diye düşünüyorum.
Bu noktada yanına gidip, onunla aynı seviyeye gelip (göz teması), ona sarılıp;
-Evet oğlum, düştün ve canın yandı, diyerek canı acıyan yerinden öpüyorum. Yine tutup kaldırmıyorum, fakat temasta bulunuyorum ve “onun” farkında olduğumu hissettiriyorum. Benim için önemli olduğunu hissettiriyorum. Hatta durum öyle bir gelişti ki artık düştükten sonra, yanına gitmemi beklemeden ellerini öpmem için bana uzatıyor 🙂
Ama zemine ya da masaya şiddet uygulamıyorum. ( Bu da ayrı bir paylaşım konusu bence 🙂
Kas gelişimi; yürürken, tırmanırken ya da bir cismi kurcalarken de gerçekleşir. Fakat güçlü bir psikoloji de ancak; desteklenen, koşulsuz kabul ve sevgiyi hisseden, değerli olduğuna inanan bir zihinle olur.
Siz, düştüğü zaman görmezden geldiğiniz bebenize güçlü olmayı öğrettiğinizi zannederken; “Tek başınasın.” ya da “Değersizsin.” mesajını da vermiş olmayın.
Aman dikkat !
Ayrıca kim düştüğü zaman birisi elinden tutsun istemez ki?

Derya AMAÇ